De Moselsteig wandelroute verbindt de voornaamste hoogtepunten van de Moezelvallei met een lengte van meer dan 365 kilometer.
Startpunt is het Duits-Franse grensstadje Perl aan de bovenloop van de Moezel (vlakbij Schengen), waar je vanuit het open landschap een prachtig uitzicht op Luxemburg en Frankrijk hebt. Verder stroomafwaarts ligt de oudste stad van Duitsland, Trier waarna de rivier met zijn wereldberoemde meanders, steil aflopende wijnbergen en schilderachtige wijndorpjes zijn aantrekkelijke weg vervolgt. Daarna volgt dan het nauwe dal van de zogenaamde “terras-Moezel”, die zijn naam te danken heeft aan de wereldberoemde in terrasvorm aangelegde steile wijnhellingen. Koblenz en de monding van de Moezel markeren dan tenslotte het eindpunt van de Moselsteig.
De 24 étappes gaan van “gewoon” tot “zwaar” in gradatie. Wij hebben er twee uitgepikt onder de noemer “zwaar”. De étappe van Zell naar Neef (20 kilometer) en van Neef naar Ediger-Eller. Gezien deze laatste etappe maar 11 kilometer bedraagt, hebben we deze étappe verlengd tot Nehren, een dorp verder.
Etappe1:
We komen in de namiddag aan in de Moezelvallei. Aangezien het nog vroeg is besluiten we al een stukje te wandelen van de overzijde van Pünderich over Marienburg, richting Zell. Na wat wandelen komen we aan de Prinzenkopf-toren en nemen de trappen naar boven voor een magnifiek uitzicht.
Marienburg ligt aan ons voeten aan een lus van de Moezel.
De wijngaarden tegenover Briedel.
Na wat foto’s en enkele geocachen te scoren wandelen we verder richting Marienburg en zo richting Zell. s’ Anderendaags vertrekken we voor de echte étappe en in Zell klimmen we over een asfaltweg naar boven, richting Collis-Turm. Pittig, soms smal en wat luchtig; maar steeds leuk.
Waar het wat zwaar wordt, hangen hulpkabels.
De Collis-toren
We eten enkele gekochte Brötchen op een toffe bank met een fantastisch uitzicht op Zell en omstreken.
Zell aan de voeten.
Het zwaarste stuk ligt nu achter ons en we wandelen nu vooral over de kam en door de bossen. De weg gaat op en neer maar de hoogteverschillen zijn gespreid over de gehele étappe. Onderweg komen we enkele shelters tegen en regelmatig vinden we een pick-nickbank op onze weg.
Een shelter.
Op het laatste deel van de wandeling slaan we links af om even in Onkel Toms Hütte bij Friedhelm Lenz op een terras een wijntje te degusteren. We zitten méér in de zon dan in de schaduw en het koele wijntje gaat er veel te vlot in. Dat merken we als we terug opstaan en willen vertrekken. Gelukkig is het niet meer zo ver en we zijn blij als we aan de camping komen. De wijn zat ons toch wat in de benen.
Etappe2:
Vandaag ligt de Bremmer Calmont als zwaarste hindernis voor ons. Het zou de steilste wijnberg van Europa zijn. In elk geval, in Bremm gaat het alleszins stevig omhoog. We komen langs een kruisweg en een kapel.
Een kruisweg …. een voorbode wat ons te wachten staat?
We blijven maar stijgen tot we op het plateau komen. Daar wacht ons een autostrade onder vorm van een verharde steenslagweg en dat zorgt er voor dat het tempo stevig omhoog gaat.
Enkele kilometers verder komen we een eerste wandelaar tegen om dan wandelaars “op zijn zondags” tegen te komen aan een panoramapunt. Onze euro valt als we de autoparking zien op 100 meter van de weinstube aan het panoramapunt. Er is dus nog ergens een weg vanuit de vallei naar deze parking. Terwijl deze ‘wandelaars’ het net opgezette terras bevolken en een wijntje drinken (en het is nog voormiddag), drinken wij aan onze waterflessen. Na onze pauze en het nemen van enkele foto’s zijn we terug op weg.
Eén kilometer verder wandelen we terug helemaal met ons tweetjes alleen en komen niemand tegen, op een eenzame trailrunner na.
Af en toe hebben we ook mooie zichten op de lager gelegen Moezel.
Het dorp Bremm en de kloosterruïne Stuben.
Het pad doorheen het bos wandelt zalig en we kruisen een Romeinse tempel die als replica terug werd opgebouwd.
Wat in elk geval kan gezegd worden is dat de bewegwijzering top is op de Moselsteig.
Wat verder verlaten we het bos en moeten abrupt dalen naar het dorpje Eller. Voor de kortere beentjes onder ons is het soms niet gemakkelijk gezien het niveauverschil van de rotsige bodem.
Het makkelijkste deel van de afdaling.
Uiteindelijk komen we aan bij de Galgenlay, een schuilplaats waar we nog wat brood en toespijs eten. We genieten nog even van de zon en dalen verder naar Eller om dan wat verder in Ediger-Eller terug te stijgen en via de wijngaarden te wandelen naar Nehren, waar een camping ligt.
